We zagen in de vorige stukken dat vrijheid een kernbegrip is in onze cultuur en ook dat het wordt aangevallen. Waarom is vrijheid zo belangrijk en hoe verhoudt zich dat tot de staat?

We hebben inmiddels een lange geschiedenis in vele landen waar de staat heeft geprobeerd m.b.v. crises bij de mensen angst en onrust aan te jagen en, als oplossing, de vrijheid van mensen behoorlijk te beperken. Ik bespreek er kort een: In 1933 heeft de Rijksdag in Duitsland de Machtigingswet aangenomen. De reden, was een brand van de Rijksdag waarvan inmiddels wordt aangenomen dat deze in scene gezet was. De regering kreeg met deze wet verregaande wetgevende bevoegdheden zonder dat een controlerend parlement nog tussenbeide kon komen. En ja, als eerste werd de vrijheid van meningsuiting beperkt en daarna de vrijheid van vergadering, voor onbepaalde tijd opgeschort. Voor deze wet was een grondwetswijziging nodig maar volgens de regering werd er voldaan aan de voorwaarden. Het was zou weliswaar tijdelijk zijn maar werd daarna enkele keren zonder verdere tegenwerking verlengd. De rest is geschiedenis.

En kijk dan naar de laatste crisis, de corona “pandemie”, die de spoedwet en zijn verlengingen hebben mogelijk gemaakt en gerechtvaardigd. We kunnen zien dat op deze manier, machtswellustige mensen de staat gemakkelijk kunnen gebruiken als middel tot meer macht. En ook het psychologisch mechanisme hebben gevonden tot zelfs nog meer: Crises. Door de gecreëerde angst en onrust krijgt de staat groen licht van de bevolking tot verregaande maatregelen om het probleem hoe dan ook maar op te lossen. Het gevaar voor een totalitaire staat wordt door de dagenlange angstcampagnes niet gevoeld door de tv kijkers. Het wordt slechts door een minderheid gezien.

Het is dan ook opvallend te noemen, hoe gemakkelijk Rutte de grondwet terzijde schoof voor de spoedwet en met hoe weinig weerstand dit gepaard ging. Zowel de 2e als ook de 1e kamer vonden het allemaal wel best. Zelfs expliciete moties om discriminatie op basis van gezondheid tegen te gaan en om geen “social-credit” systeem toe te laten hebben het niet gehaald. Alsof de meerderheid van de tweede en de eerste kamer China als hun voorland zien.

Bedenk hierbij ook dat ministers van de EU-landen binnenkort gaan praten en stemmen over een digitaal ID en over wetten die boven onze grondwetten zouden staan. Iets wat m.i. helemaal niet mogelijk is, of i.i.g. niet mogelijk zou moeten zijn. Middels een digitale ID worden door Rutte, Kuipers, het OMT, de WHO of de EU voorwaarden gesteld aan onze grondrechten. En verworden ze op die manier tot privileges. Ofwel beloningen voor goed gedrag.

Wat naar voren kwam in eerder besproken artikelen is een aanval op vrijheid met behulp van een notie van “common good”. Deze wordt belangrijker geacht dan de individuele vrijheid.

Zie hier een derde artikel:

bron: theatlantic.com

Community Goals & Common Good

Hier komt het idee naar voren van “Community Goals”, en die zijn volgens de auteur belangrijker dan praktische overwegingen, individuele bezwaren en problemen met handhaving. Ook als de mondkapjes niet nodig en zelfs niet logisch mag zo’n beleid vanwege “Community Goals” en “Common Good” toch verplicht worden. Handhaving en uitleg moet dan maar uitgebreid worden.

Opvallend is dat in zulke stukken voor- en nadelen nooit naast elkaar worden gezet, eerlijk besproken en worden afgewogen. Ook ontbreekt iedere notie van het gevaar van een totalitaire staat. En evenmin wordt uitgelegd wat de abstractie ”Community Goals” inhoudt. De vragen wie deze mag bepalen en wie en hoe de handhaving wordt geregeld, worden niet gesteld.

De formulering van “Community Goals” lijkt dus op “common good” Met beide begrippen wordt overheidsingrijpen gerechtvaardigd. En deze common good wordt gedefinieerd, verwoord en verdedigd door….de overheid.

Of niet? Het lijkt het bij nadere bestudering, regelmatig de vraag wie of wat dit beleid werkelijk schrijft: AstraZeneca, Bayer, Bill & Melinda Gates Foundation, Johnson & Johnson, Moderna, MSD, Novartis, Organon, Pfizer, Wellcome Trust zijn allen belangrijke geldschieters van het WEF.
Als de Jonge, als minister, reclame loopt te maken voor de prikken van Jansen voor de jeugd die weer wil dansen moet je je dus afvragen wie zijn werkelijke opdrachtgever is.

Inmiddels kunnen we vaak zien dat deze “common good” helemaal niet bevorderd wordt door de overheid. En dat landen die niets gedaan hebben aan mondkap verplichtingen, niet aan het sluiten van sportclubs, scholen en bedrijven, geen samenkomsten hebben verboden, geen avondklok hebben ondergaan, het even goed en zelfs meestal beter doen als landen die strenge maatregelen hebben genomen. Op deze manier kunnen de staten binnen de VS ook goed worden vergeleken; en met de zelfde conclusie: staten zonder maatregelen zoals bv. South Dakota en Florida doen het beter dan staten met een streng beleid.

De overheid als belangenbehartiger van dit abstracte common good valt dus ten zeerste te wantrouwen.

Bovendien zien we dat overheden overal ter wereld hebben afgezien van goedkope, bewezen werkzame- en zeer veilige middelen, zoals vitamine C, vitamine D en zink. Er werd door sommige regeringen zelfs opgetreden tegen artsen die hiermee werkten. Deze werden financieel bedreigd of dreigden hun licentie te verliezen. Ook hier weer: waren de goedkope en veilige middelen soms een concurrent voor pharma? Want voor de overheid had het toch een geschenk moeten zijn?

Onze overheid verklaarde op autoritaire wijze maar een, en niet meer dan een, mogelijke “uitweg uit deze pandemie”: de prik. Het gedroeg zich in de persoon van Hugo de Jonge dus als een ordinaire verkoopmedewerker van Pfizer, Moderna en Johnsen en Johnsen. En het maakte zoals gezegd, zelfs jacht op alternatieven middelen die een concurrentie van deze bedrijven hadden kunnen betekenen. En ook jacht op mensen met eigen ideeën over gezondheid middels een gewetenloze stigmatisering van deze groep. En de media liep weer in ganzenpas.

En ook over onze gezondheid: Het kabinet en ook het RIVM hebben laten weten dat het bijvoorbeeld niet geloofde in mondkapjes maar hebben ze TOCH verplicht. Niet om medische redenen, ze wisten dat ze niet werkten, maar om gedragsbeïnvloeding: door de mondkapjes wordt de bevolking voortdurend bevestigd in haar angst. De vele nadelen als inhalatie van lichaamsvreemde vezels die al lang bestudeerd en bekend zijn, ten spijt.

De overheid als belangenbehartiger van dit abstracte common good valt dus ten zeerste te wantrouwen. Het lijkt beter om het te vergelijken met een totalitair heerser die zo veel mogelijk “knopjes” tot zijn beschikking wil om het “volk” te kunnen besturen en angst voor virussen is er een van. Ze zien zich zelf, (zelfs in eigen woorden !) als werkzaam in de “worsten voorhoud” -business: Met een tijdelijke versoepeling accepteert het volk die QR code en alles wat daarbij hoort wel.

Bron: danielvdtuin.substack.com

De minachting jegens de belangen van “het volk” is wederom pervers en ook weer de (relatieve)media stilte hierover.

Men kan misschien betogen dat met een goede overheid (met perfecte mensen zonder externe dwang en zonder verborgen belangen) een notie van common good ons meer geluk, comfort of veiligheid oplevert. Zonder dus al die vrije mensen die allemaal maar hun eigen weg gaan. Het is moeilijk te begrijpen dat men hier voor zou kiezen maar het heeft misschien te maken met verantwoordelijkheid. Met vrijheid komt verantwoordelijkheid en dit voelt eng in het begin: Ik heb er niet voor gestudeerd wordt er dan gezegd. Er komt dan ineens een de noodzaak om het te gaan bestuderen. En een arts of een staat die voor mij beslist is gemakkelijker of voelt veiliger.
(en misschien zelfs “vaderlijk” als bij Drees)

Ook hier moet dit gevoel, deze wens, worden vergeleken met de werkelijkheid: Wat heeft de staat voor uw gezondheid gedaan? De staat heeft o.a. vele pesticiden toegestaan, het mij onmogelijk gemaakt een zaak over vaccinatieschade tegen de farmaceuten te beginnen, stoffen met PCB, dioxines en andere oestrogeen-nabootsers toegestaan. De sportscholen op slot gedaan en de McDonalds open. Een staat die je beschermd en voor je zorgt voelt natuurlijk veilig maar is de staat werkelijk ooit in de geschiedenis als een zorgzame en liefdevolle vader geweest?

Trudeau zei in een speech (op TV notabene) dictaturen te bewonderen omdat ze veel en snel voor elkaar krijgen. En landen als China dus te bewonderen: “There is a level of admiration I actually have for China because their basic dictatorship is allowing them to actually turn their economy around on a dime and say we need to go green, we need to start, you know, investing in solar. There is a flexibility that I know [Prime Minister] Stephen Harper must dream about: having a dictatorship where you can do whatever you wanted, that I find quite interesting.”

We hadden achteraf dus niet verbaasd moeten zijn over de gevoelloosheid en minachting hoe hij de truckers heeft behandeld. We zien in zijn uitspraak dezelfde houding tegenover vrijheid van individuen maar nu helemaal niet in het kader van gezondheid. Een sterk autoritaire overheid is gewoon snel en efficient en je kan doen wat je maar wil. Op meerdere terreinen laat de overheid daar, maar ook hier deze houding zien. Denk aan stikstof-, CO2 beleid.

Op alle fronten is de aanval op het individu ingezet.

Ook grote bedrijven lijken het niet erg op te hebben met vrijheid: Twitter, Facebook, Youtube blijken geen enkele moeite te hebben met censuur, en altijd blijken ze het overheidsbeleid te verdedigen Dit is een moderne versie van boekverbranding en zou veel verontwaardiging hebben moeten geven in de media. Maar integendeel, de media lopen in ganzenpas en laten sinds het begin, zoals opgedragen, ook een zeer eenzijdig beeld zien. En dan ook weer ALLE media: overal waar we kijken wijzen de pijlen dezelfde kant op: naar een sterker collectief, het de mondsnoeren van critici, naar een centralisatie van macht. En ook: tegen nationale soevereiniteit en altijd tegen individuele vrijheid.

Zo kunnen we vrijheid als een bedreigde diersoort zien die bewuste bescherming verdient opdat het niet verdwijnt. We moeten hierbij bedenken dat huidige volwassenen hier een verantwoordelijkheid hebben: zij hebben nog (gedeeltelijke) vrijheid meegemaakt en zijn nog in staat om zich te verzetten. Kinderen die vanaf jonge leeftijd met “Chinese” verhoudingen en normen hebben geleefd hebben geen vergelijking. Geen geheugen waaruit ze een ideaal kunnen formuleren, van hoe het ook kan. Een ideaal dat inspiratie kan geven tot verzet. Naar jonge kinderen luisterend is het schrikbarend hoe ver dit al is gegaan: kinderen die het normaal vinden dat regelmatig van alles wordt gevraagd wat privé zou moeten zijn, mondkapjes op te doen zonder uitleg en van alles te moeten laten zien. Of het zelfs gewoon vinden dat een foto van hen wordt genomen als ze een concert willen bezoeken.

En er valt wellicht iets te kiezen, tussen “China” en “Europa”. Tussen vrijheid met verantwoordelijkheid en een onbepaalde en oncontroleerbare toekomst tegenover een common good met onvrijheid maar wel efficiëntie. Beide zijn mogelijk zoveel is duidelijk. Mijn keuze is ten volle voor vrijheid en voor die verantwoordelijkheid die daarmee komt. In het corona debat betekent dit voor mij het volgende:

Mijn gezondheid is mijn verantwoordelijkheid en mijn vrijheid is niet onderhandelbaar.

Mijn lichaam is geen eigendom van de staat. Ik heb de uitsluitende en exclusieve autonomie over mijn lichaam en geen enkele politicus, rechter, ambtenaar of arts heeft het wettelijke of morele recht om mij te dwingen welke medische behandeling of procedure dan ook te ondergaan. Hiervoor is ten alle tijde mijn specifieke en geïnformeerde toestemming nodig die beslissing is aan mij en aan mij alleen en ik zal mij niet onderwerpen aan dwang, chantage en emotionele manipulatie van de overheid, de media, of zogenaamde celebrity influencers. De weg waarin we als maatschappij willen gaan mag nooit door een bevoorrechte klasse worden bepaald. Dit doen we zelf. In iedere individuele beslissing.